సగం మనుషులం..

చిన్నమ్మా,
వాచకాలలో నీతుల్ని వల్లిస్తూ
దరిద్రంలో హరిద్రాశోభల్ని గుర్తిస్తూ
ఓపిక లేని భార్యలకు సహనాన్ని బోధిస్తూ
ధైర్యంలేని తమ స్వభావాన్ని ధర్మమని పిలుస్తూ
బరువుగా బెదురుగా బతుకుతున్న వీళ్ళమధ్య
డైనమేట్ పేలాలి
డైనమోలు తిరగాలి

పేలాయి డైనమేట్లు.. చాలా సార్లు!


"సమాజం" ఎంత పెద్దపదమో! బరువుగా.. దినపత్రికల్లోనో, కవితల్లోనో, ఉపన్యాసాల్లోనో మాత్రమే ఇమిడే పదం. అక్కడ మాత్రమే బావుండే పదం. "నాన్నా, లేమ్మా పొద్దెక్కిందీ.. సమాజం ఎదురుచూస్తూంటుంది. మరమ్మత్తులు చెయ్యద్దూ!" అని ఏ అమ్మా మేలుకొలుపు పాడదు. "ప్రియా, నా జీవితం నీతో పెనవేసుకుంది. నా ప్రాణాలన్నీ నీకోసం తపిస్తున్నాయి. మనం ఏకమై మన పాపాయిని ప్రేమకి ప్రతిరూపంలా పెంచి సమాజానికి కానుకిద్దాం." అని ఏ ప్రియుడూ ప్రేమలేఖ రాయడు. ఎందుకు లేస్తున్నామో, ఎందుకు కడుపుకింత తింటున్నామో, ఎందుకు సంపాదిస్తున్నామో, ఎందుకు కంటున్నామో, ఎందుకు ఉంటున్నామో.. మోకాటి చిప్ప బద్దలైన క్షణం మాత్రమే పుట్టే ప్రశ్నలు. ఉదయాన్నే "కరాగ్రే వసతే లక్ష్మీ.." అనుకుంటూండగా మెదిలేవి కానేకావు. ఎందుకంటే ఇప్పుడు మనం ఎలా ఉన్నామో అలాగే బావుంది. అప్పుడప్పుడూ మనకి బోర్ కొడుతుంది. ఏదైనా కలకలం జరిగితే కుతూహలంగా ఉంటుంది. ఎవడో తాగి కార్ తోలి హత్య చేస్తే కోపమొస్తుంది. ఎవడో తవ్విన గోతిలో పడ్డ పాపాయి గురించి పేపర్లలో రాస్తే మన గుండె బరువౌతుంది. మనకీ ఏదో ఒక పని ఉండద్దూ! అప్పుడు గుర్తొస్తుంది. మనం సమాజంలో భాగమే అని. ఇంట్లో కూర్చుని చర్చించేవాళ్ళు ఎందరో..! బయటికెళ్ళి టీవీ మైక్ ముందు మాట్లాడేవాళ్ళు కొందరు. వెరసి సమాజం మారాలని కోరుకునే వాళ్ళమే అందరం!


సమాజమంటే ఏంటబ్బా? అద్దంలో చూసుకుంటే కనిపిస్తుందని, ఒళ్ళో కూర్చుని ఆడుకుంటుందనీ, 'స్కూల్ బస్ అందుకోలేకపోయాననీ, లేటయిపోయిందనీ' రాగాలు గునుస్తూ నాలుగున్నర అడుగుల ఎత్తున మన లివింగ్ రూమ్ లో నిలబడుతుందనీ, పప్పులో పోపు వేస్తూ ఇంగువైపోయిందని మైండ్ నోట్ చేసుకుని, మరో వైపు దోసె పెనం మీద తిరగేస్తూ వెనక్కి తిరిగి వాల్ క్లాక్ నీ, డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గర కుర్చీ ఖాళీగా ఉందో ఎదురుచూస్తోందో చెక్ చేసుకుంటూ ఉంటుందనీ, ఈవెనింగ్ వాక్ వెళ్ళివస్తూ దార్లో కనబడ్డ జాంకాయల్ని తను తినలేనని తెలిసీ కొనుక్కొచ్చే మూడుకాళ్ళ నడకలో ఉంటుందనీ.. మనం ఊహించం!!


మనిషి పుట్టుకకి కర్త నిజంగానే పైనెక్కడో ఉండి ఉంటే.. అతను చేసిన పెద్ద తప్పు "మనిషికి తెలివి, బాధపడే మనసూ ఇవ్వడం" అదుండబట్టే ఆలోచించీ చించీ చించడానికే జీవితమంతా ఖర్చుపెట్టేస్తాం కానీ ఆచరణకొచ్చేసరికి ఎన్ని అడ్డంకులో! వాటిని తీసి పక్కన పెట్టి నడవగలిగే తెలివి మాత్రం ఉండదు. ప్చ్.. ఐరనీ! బాధపడీ, పడీ.. తెల్లారేసరికి మర్చిపోతాం. మళ్ళీ లేస్తాం తింటాం కంటాం.. ఏది మానేసాం!


ఆమె తన ప్రాణం ఖరీదు కట్టి దేశాన్ని "మరోసారి" నిద్ర లేపగలిగిందని సంతోషంగా ఉంది.

ఒక్కడు.. ఒక్కడంటే ఒక్కడు "ఆమెను జాగ్రత్తగా చూసుకోవాలి. పిల్లని జాగ్రత్తగా పెంచాలి. అమ్మ ఎన్ని చూసిందో.. ఇకపై చూసే కాస్తా సంతోషమే అవ్వాలి" అనుకుంటే చాలు.

ఒక్కతంటే ఒక్కతె జోల పాడుతూ "వీడికి ఆడదాని విలువ తెలిసేలా పెంచాలి. దీనికి మగాడిని ఎలా చూసుకుని, పిల్లలని ఎలా పెంచాలో తెలిసేలా పెంచగలగాలి." అని కూనల్ని తడుముకోగలిగితే చాలు.

పెనవేసుకున్న ఆ క్షణం.. ఒకే ఒక్క క్షణం.. ఆమె విలువ అతనికి, అతని విలువ ఆమెకీ అర్ధమవగలిగితే చాలు.

ఒక్కడంటే ఒక్కడు "నీ కళ్ళు పేలిపోను చూడవే నన్ను హాయ్.." హాయిగా లేదని పాట మార్చగలిగితే చాలు.



సంతోషంగా ఉంది.. సంవత్సరం ఇలా ముగుస్తున్నందుకు.
సంతోషంగా ఉంది.. ఆమె వెళ్ళిపోయినందుకు.





(No RIPs please!)