నిద్రపట్టని రాత్రుల్లో ఇదొకటి. శరీరంతో పాటూ మనసుకూడా మొరాయిస్తోందివాళ.
జరిగినవన్నీ నెమరేసుకుంటే ఉన్నట్టుండి చిన్నప్పుడు కాగితాలు కుట్టి రాసుకున్న డైరీ గుర్తొచ్చింది. నిజాయితీగా రాసుకున్న అక్షరాలు ఎవరిదో మూడోకన్ను చదివి నిలదీస్తుందని రూపాలు మార్చేసుకోవడం ఎంత అన్యాయం! మనతోపాటు పుట్టిన స్వచ్ఛతని నెమ్మది నెమ్మదిగా చేతులారా దూరంచేస్తాం.
*****
కొత్త ఏడాది మొదలవుతూనే ఎక్కడివాళ్ళక్కడ ఆగిపోయాం. ఆర్నెల్లయినా ప్రపంచం ఇంకా తలకిందులుగానే వేలాడుతూండడంతో ఏం చేద్దామని తర్జనభర్జనలు. పట్నం వదిలి ఊరెళ్ళిపోదామని నిర్ణయించుకున్నాక, కలిసి కాకుండా ముందువెనుకలుగా బయల్దేరుదామనుకున్నాం. అతిజాగ్రత్తే కానీ అవసరమే అనిపించింది. కర్మకాలి ఇద్దరం ఒకేసారి మంచాన పడితే ఊళ్ళో పెద్దవాళ్ళకి ఇబ్బంది కదూ. బల్లకట్టు ఒక్కొక్కరే దాటినట్టు జరగాల్సినపని మరి.
నేను ముందు బయల్దేరాను. ఇంతోటి గంట ఫ్లైట్ దిగగానే రెండువారాలు హోటల్ లో ఉండి అప్పుడు ఊరెళ్ళాలి. బయలుదేరేముందు ఆదిత్య చదువుతున్న పుస్తకం లాక్కుని హేండ్ బేగ్ లో వేసుకున్నా. అమాంతం నా పీక కొరికేయాలనిపించినా నోరెత్తని మనిషికి అప్పుడప్పుడు అలాంటి శిక్షలు వేస్తూండాలి.
హోటల్ రూమ్ దాటని మొదటివారం మామూలుగా గడిచిపోయింది. ఆ వారాంతంలో పుస్తకం తిరగేసా. నూటా పది పేజీల నవల అది. చదివి ఆలోచనల్లో ఎప్పుడు నిద్రపోయానో మరి. ఉదయాన్నే ఆదిత్య ఫోన్ తో లేచాను.
మొహం కడుక్కుంటూ చెప్పాను.. నవల చదివానని. తను మొదటి పదిపేజీల దగ్గరే ఉన్నానన్నాడు. టాపిక్ మార్చేసాను. ఫోన్ పెట్టేసేముందు అడిగాడు.. "ఇంతకీ నవల ఎలా ఉంద"ని. "బావుంది. చదువుతావు కదా.. అప్పుడు మాట్లాడుకుందా"మని కట్ చేసాక పెదవి కొరుక్కున్నాను. తను కచ్చితంగా చదివేసాడని అర్ధమయిపోయింది. చెప్పెయ్యొచ్చుగా.. ఏదైనా అనొచ్చుగా! ఉహుఁ.. నేనే బయటపడాలి. ఆదిత్య బుర్ర లోపల ఎలా ఉంటుందో నేనూహించగలను. చిక్కులుపడిన వైర్లు చిట్లి పొగలు కక్కుతూ ఉంటాయి. బయటికి తొణకడు!
రెండురోజులయింది. ఆ నూటపదిపేజీలూ నన్నొదలడం లేదు. చదువుతూ సగంలో ఉండగా ఒకసారి ఆదిత్య పక్కనుంటే బావుండుననిపించింది. పూర్తయ్యాక నాకీ ఏకాంతం అవసరమనిపిస్తోంది. 'ఒంట్లో బానే ఉంటే పర్లేదు వచ్చేయమ'ని ఊరినుండి ఫోన్లు. నాకిలా ఒక్కర్తినే ఉండిపోవాలనిపిస్తోంది.
చీకటివేళల్లో బూచులతో పాటూ లోపలదాగునవెన్నో బయటికొస్తాయి. అలాంటిదేదో నాచేత ఆ రచయిత్రికి ఫోన్ చేయించింది. ఆవిడ గొంతు ఇంకా చెవుల్లో మోగుతోంది.
*****
"నేనే మాట్లాడుతున్నా. ఎవరూ?" అని అడిగారావిడ.
"మీ నవల చదివి ఫోన్ చేస్తున్నానండీ." ఆగిపోయాను. చాలాబావుంది అనడం మరీ ఏదోలా ఉంటుందేమోనని..
"అవునా.." ఆవిడా ఆగిపోయారు.
"మిమ్మల్నోసారి కలవొచ్చా?" అప్రయత్నంగా అడిగాను.
*****
హోటల్ క్వారంటైన్ పూర్తయ్యాక ఒక చిన్నపని చేసుకుని బయల్దేరుతానని ఆదిత్యకి చెప్పాను. ఎప్పట్లానే ఎలాంటి ప్రశ్నలూ లేవు. జాగ్రత్తలు మాత్రం చెపుతూంటే నాకు కచ్చి పెరిగిపోయింది. ఆటోలో ఉదయాన్నే బయల్దేరి మువ్వలవానిపాలెం చేరాను. దారిలో చాలాచోట్ల, ఆవిడ చెప్పిన వీధికి అటుచివర కూడా బేరికేడ్లు. నంబర్ సరిచూసుకుని గేటుతీసుకు లోపలికి వెళ్తూ ఏభై ఏళ్ల క్రిందటి ఇల్లని అంచనా వేసుకున్నాను.
బెల్ కొట్టిన కాసేపటికి ఆవిడ వచ్చి బయటి గ్రిల్ తీసి దారిచ్చారు. మాస్క్ తీయకుండానే ఎడంగా నిలబడ్డాను. గ్రిల్ వేసిన పొడవాటి వరండాలో కుర్చీలున్నాయి. అక్కడే కూర్చోడం మంచిదనిపించింది. ఫేన్ వేసి కూర్చోమని, మంచినీళ్లు తెస్తానని లోపలికెళ్ళారు. అక్కర్లేదని ఉండాల్సిందనుకుంటూ చుట్టూ చూస్తూండగానే ఆవిడ వచ్చారు.
టేబుల్ మీద పెట్టిన నీళ్ళగ్లాసు అందుకోకుండా నా బేగ్ దాని పక్కనే పెట్టి, మొహంలోకి తేరిపారా చూసాను. మెలికలుతిరిగిన అగరుధూపాలని వర్ణించిన మనిషి ఈవిడేనా! ఉక్కిరిబిక్కిరైపోయేంత ప్రేమని అక్షరాల్లో ఒలకబోసినది ఈవిడా!
"ఎండగా ఉంది." అన్నారు జనాంతికంగా
"అవునండీ. థాంక్స్.. వస్తాననగానే రమ్మన్నందుకు, అదీ ఇలాంటి సమయంలో."
"నేను బయటికెళ్లను. చెప్పానుగా.. మీకు పరవాలేదంటే నాకేమీ ఇబ్బందేం లేదు." ప్రశాంతంగా చెప్తున్న ఆమెనే చూస్తున్నాను. వెలిసిన కళ్ళ కింది గీతలు స్పష్టంగా కనిపిస్తున్నాయి.
"నేనూ రెండువారాలు హోటల్ రూమ్ దాటలేదండి."
మౌనం. అలా కూర్చుంటే చిత్రంగా నిన్న రాత్రి పట్టని నిద్ర బాకీ తీర్చేందుకు ముంచుకొచ్చేస్తుందేమో అనిపించింది. మాస్క్ తీసి బేగ్ ముందు అరలో పెట్టాను.
"అమ్మాయిలకి అర్ధమవుతుంది." అన్నారు అస్సలు సంబంధం లేని మాటతో మొదలెట్టి. నాకది గుచ్చుకుంది. గాజుగ్లాసు బద్దలైనట్టు, అది గుచ్చుకుని ఏడ్చేస్తే బావుండుననిపించినట్టు చెప్పలేని బాధ.
"ఎందుకలాంటి నవల రాసారు?" అడిగేసాను.
"రాసి ఉండకపోవల్సిందా?"
"ఎందుకు రాసారు? అబ్బాయిలు.. మగవాళ్ళు కూడా చదువుతారు కదా అనిపించలేదా మీకు?" నా గొంతు అదోలా కీచుపోతోంది.
"నిజమే.." సులువుగా ఒప్పేసుకున్నారు
"ఆదిత్య చదువుతున్న పుస్తకం నాతో తెచ్చుకుని చదివాను. అప్పటికే తను చదివేసి ఉంటాడు. లేదూ రేపెప్పుడో చదువుతాడు. నా రహస్యాలన్నీ మీ రూప బయటికి చెప్పేసినట్టు అనిపించింది. నేను దాచుకున్నవన్నీ.."
ఏమీ మాట్లాడకుండా నావైపే చూస్తూ కూర్చున్నారు. ఒక రహస్యభాషలో ఆవిడని నేను నిలదీస్తున్నాను, కోప్పడుతున్నాను, ఏడుస్తున్నాను. సరియల్ గా ఉంది. చాలాసేపు అలాగే ఉండిపోయాం. నెమ్మదిగా తెప్పరిల్లి "లోపలికొస్తావా.." అన్నారు. వద్దని నా హేండ్ బేగ్ లోంచి మంచినీళ్ల బాటిల్ తీసి తాగాను.
ఒళ్ళో ఉన్న కొంగుచివర చేతుల్లోకి తీసుకుని ఒకసారి సవరించుకున్నారు. నెమ్మదిగా వివరించడం మొదలుపెట్టారు. సర్దిచెప్పేధోరణి కాదది. సోలొలోక్వి.. తనతో తానే ప్రకాశంగా మాట్లాడుతూ నన్ను విననిచ్చినట్టు.
"నవల రాయాలనుకోలేదు. రాయగలనని కూడా మర్చిపోయాను. ఎప్పుడో కాలేజీ మేగజైన్ కి రాసినవే. రావుగారు వెళ్ళిపోయాక ఆలోచించేందుకు నాకు బోలెడు సమయం చిక్కింది. క్లిషేగా వినిపించేవన్నీ నిజాలని అర్ధమవుతూ వచ్చాయి. చాలా మామూలు జీవితం నాది.. అతనితో. పెళ్లి, పిల్లలు, అన్నీ మామూలే. అందరితోనూ భలే సరదాగా ఉండేవారు. చాలా లోతైన గొప్ప మనిషి. నామీద ఎలాంటి కంప్లైంటూ ఉండేదికాదు."
"రూప.." అడ్డుపడి అడిగాను.
"నేనేనేమో.. నేనే. రావుగారికి నాకూ ఒక సన్నని గీత అడ్డుండేది. అది చెరిపేయడానికి నాకు అహం, అతనికి భయమేమో. ఇల్లంతా నేనే అయి తిరుగుతూ కూడా అతని గది బయట ఆగిపోవాల్సి రావడం ఎంత నరకమో తెలుసా. ఆ గదిలో ఆయన ఊహలుండేవి, మాటలుండేవి, కవితలుండేవి. బహుశా ఏ ఊహా ఊర్వశి ఉండేదో!" నవ్వారు.
"వెళ్లి గుండెలమీద కూర్చుని నిలదీయాలనిపించలేదా?" నా మాటల్లో నాకే కసి వినిపిస్తోంది.
"మీ ఆదిత్యని నువ్వు అడగగలవా? నీ కలలేమిటని? నీ మనసులో ఏముందని?"
"వీళ్ళెందుకింత కాంప్లెక్స్ గా ఉండాలి? మనలో మనకే... ఒకరి బాధ ఇంకొకరికి ఎందుకు అర్ధం కాదు? చూస్తున్నారుగా పిట్టల్లా రాలిపోతున్నారు బయట.. ఎంత జీవితమని!" గింజుకున్నాను.
"ఫియర్ ఆఫ్ లూజింగ్.." నిర్లిప్తంగా చెప్పారు.
"లూజింగ్ వాట్??"
"తెలీదమ్మా.. వాళ్ళందరూ అలాగే ఉంటారేమో. మనలో మాత్రం కొందరికే ఆ లోటు కనిపిస్తుంది. వెళ్లి అడిగి బద్దలుకొట్టుకోలేం. అలా అని ఆ దూరం భరించలేం."
"మీ ఇద్దరూ ఎప్పుడూ ఏ విషయంలోనూ గొడవపడలేదా? అతిమామూలు జంటలా గొడవలు, కలిసిపోవడాలు.."
"మామూలు కాదని ఎవరన్నారు? ఆ మధుమాలతి నాటే జాగా కోసం రెండురోజులు వాదించుకున్నాం. టీ గటగటా తాగేస్తే అరిచా.. వేడి లేదని చెప్పొచ్చు కదా అని. ఎవర్నైనా భరించచ్చు కానీ మీలాంటి మొండిమనిషితో కష్టం అని ఎన్ని వందలసార్లు అన్నానో! తల్చుకుంటే నన్ను నేనే కోసేసుకోవాలనిపిస్తుంది. నువ్వన్నట్టు ఎంత జీవితం.. ఇప్పుడు పదేళ్లుగా ఒక్కర్తినే బతికున్న మొండితనం నాదే మరి."
"మీకు రావుగారంటే చాలా ఇష్టం." అంటూంటే నాకు ఆదిత్య కళ్ళముందు కదిలాడోసారి.
"ఇష్టమే.. అందుకే కదా బాధ. తన అభిరుచుల్లో, ఆశల్లో ఎక్కడా నేను సరిపోననిపిస్తే బాధ కాదూ?"
"అనుమానముందా?" అడిగాక నాలిక్కరుచుకున్నాను.
"ఉహు.. నీకు లేనట్టే." నవ్వారావిడ. చూడడానికీ బానే ఉన్నారు. నేను ఈ వయసుకి ఈమాత్రంగానైనా ఉంటానా అని ఆలోచించుకున్నాను.
"నాకు దొరికిన మనిషి.. ఆదిత్య చాలా స్థిరమైనవాడు. బోలెడు తెలిసినవాడు. ఒక్కోసారి నాకిన్ని తెలియకపోతే మా జీవితం సులువుగా గడిచిపోతుందేమో అనిపిస్తుంది." ఆలోచిస్తూనే చెప్పానావిడకి.
"వేల ఏళ్లుగా మారుతూ వస్తున్న మనుషులం. మనతోపాటూ మానవసంబంధాలూను. ఇదీ అని చెప్పుకోలేని వెలితి. అందునా ప్రేమించావో అది మరీ బాధ. కళ్ళలో కళ్ళుపెట్టి చూస్తూ కూచోలేం కదా. ఏళ్ళు గడుస్తున్నకొద్దీ ఒక స్తబ్దత. అందులోంచి పారిపోడానికి కలిసి చేసే పనులు, విడివిడిగా వ్యాపకాలు. వీటితోపాటూ తెలియకుండానే బంధంలో పడే సహజమైన బీటలని చూసి భయం."
ఉలిక్కిపడ్డాను. బీటలు సహజమా!!
"ఆ పసుపు బిల్డింగ్ కనిపిస్తోందా.. అందులో ఎనిమిది కుటుంబాలుంటాయి. ఒక్కరైనా సంతోషంగా ఉండి ఉంటారా అనుకుంటాను ఇక్కడ కూర్చున్నప్పుడల్లా.." వేలుపెట్టి చూపిస్తూ చెప్పారు.
"మీ నవలలో రూప ఆ వెలితిని అనుభవించినప్పుడల్లా, ఈవిడకేం తక్కువయిందీ అని తిట్టుకునేదాన్ని." నవ్వుతూ చెప్పాను.
"అయితే బాగానే రాసానన్నమాట.." ఆవిడ కళ్లలో అదోలాంటి మెరుపు.
"చెప్పండి.. రావుగారు చదివి ఉంటే? మీ ఇద్దరిమధ్యా ఆ తెర తొలిగిపోయేదా? మీకు కావలసింది ఇదీ అని ఆయనకి అర్ధమై ఉండేదా?"
"ఉహు.. ఆయనకి అర్ధంకానిది ఉంటుందని నేననుకోను. కానీ ఏ ఇద్దరిమధ్యా అయినా కొంత దూరం తప్పదు. బలమైన వ్యక్తిత్వాలమధ్య ఉండే సహజమైన దూరమది. కాదని ఛేదిస్తే దగ్గరతనాన్ని తెచ్చిపెట్టుకున్నట్టుంటుంది. నా సమస్యలకి, ఇన్సెక్యూరిటీస్ కి తనని పరిష్కారం చూపించమనడం తప్పు."
"నామాటకి మీరు సమాధానం చెప్పలేదు. మీ రూప మనసులో మాటలు ఆయనే చదివి ఉంటే?"
"ఆయనా నవల రాసుండేవారేమో. టూ లేట్..." నవ్వుతూ చెప్పారు.
"మీరు రావుగారికి సరిపోరని ఎందుకు అనుకున్నారు? నాకంటే కారణముంది." ఆవిడ కళ్ళలోకి చూస్తూ అడిగాను.
"మేమిద్దరం కలిసి చదువుకున్నాం. పెళ్లికి ముందే తన ఇష్టాయిష్టాలన్నీ నాకు తెలుసు. తెలుసు కదా.. చాలామంది బయటికి మాట్లాడరు. నీలో ఇది నచ్చిందీ అని చెప్పరు. వాళ్లకి కావాల్సింది టోటల్ పేకేజ్. నన్ను చెప్పమంటే రావుగారి ఎడమ మోచేతిని కూడా వర్ణించి చెప్పగలను. కాకరకాయ వేపుడు రెండేసి ముక్కలుగా అన్నంలో కలుపుకుని ఎంత చక్కగా తినేవారో చెప్పగలను. ఆయనో.. కావాలంటే ఇష్టమైన పుస్తకాన్ని తొంభైనాలుగోసారి అంతే ఇష్టంగా మళ్ళీ చదువుకోగలరు.. అంతే. ఏళ్ళు గడిచేకొద్దీ ఒకరికొకరం అలవాటు పడిపోతాం. ఆడపిల్లలం కదా.. మనకి అప్పుడప్పుడు పట్టలేని ప్రేమొస్తుంది. అలా ఒక్కటంటే ఒక్క సందర్భంలో కూడా పట్టలేనితనం బయటకి చూపించని మనిషిని ఆ ఒక్క కారణానికి ఏం నిందిస్తాం? గింజుకుని గింజుకుని కొన్నాళ్లకి సర్దుకుని.. మళ్ళీ మామూలే.. కానీ.."
"ఊఁ.."
"జీవితం ఒకే చక్రంమీద నడిపేరోజొస్తే అప్పుడు మనం మిగలకూడదు. వాళ్ళకే ఆ బాధ వదిలేయాలి. మనచేతిలో ఉందా చెప్పు?"
"రూప అందుకే..." అంటూ ఏదో మెరుపు మెరిసినట్టు ఆగిపోయాను.
నవలంతా రూప ఆలోచనలుంటాయి కానీ.. చివరికి మిగిలిపోయేది తను కాదు! టీ వడగట్టుకుంటూ షెల్ఫ్ లో కూర్చున్న రెండో కప్పు వైపు అతను చూసే చూపుకోసం రూప అదే ఇంట్లో ప్రతి రోజూ ఎదురుచూస్తుంటుంది.
"టూ గుడ్! " అప్రయత్నంగా అన్నాను. ఆవిడ మొహంలో అదే నిర్లిప్తత.
*****
వీధి గేటుకి ముందున్న మొక్కలదగ్గర కాసేపు ఆగిపోయాం.
"ఇంతకీ రావుగారు ఆర్టిస్టా?" బయటికి దారితీస్తూ అడిగాను.
"లోపలి వచ్చుంటే తెలిసేది." అన్నారావిడ నవ్వుతూ..
"వద్దులెండి. కొన్ని ఊహించుకుంటేనే బావుంటుంది." చెయ్యూపుతూ బయటికొచ్చేసాను.
*****
దారంతా రూప నా కళ్ళముందు కదులుతోంది.
రంగుల మిశ్రమాలు ఒలికి అతను వేసిన బొమ్మ అలుక్కుపోయినప్పుడు అదృశ్యంగా నవ్వుకున్న రూప..
ఆ వేళ్ళు దిద్దిన బొమ్మలో తనకి తాను కనబడక జీవితమంతా వెక్కిళ్లుపెట్టిన రూప..
