ఏలాగునీ మేఘవేళ.. ఒంటరి రేల.. (నాయికలు ~ 5)

చిటచిటా మొదలయిన చిరు చినుకుల సందడి క్షణక్షణానికీ పెరిగేలా ఉంది. టపటపా రెక్కలు విదిలించుకుంటూ ఆ తోట మధ్యలో  తీర్చిన ముచ్చటైన బొమ్మరింటి చూరున చేరుదామని ఎగిరొచ్చాయి గోరువంకలు.

కనుచూపుమేర చిక్కని చీకటి. ముసురు మేఘాలు కమ్మిన నింగి ఉండుండీ మెరుపుతీగల్ని విదిలిస్తోంది. ఉరుముల ధాటికి పిట్టా పురుగూ భయపడి గూళ్ళు చేరుకున్నాయి. చెంగలువలు తలలూచుతూ..  తటిల్లతల కాంతిలో వెన్నముద్దల్లా జిగేల్మంటున్నాయి. వానకారు పేరంటానికి మొగలిభామలు అత్తరు పూసుకొచ్చి పచ్చపచ్చగా మెరుస్తున్నాయి. మొల్లలు సరేసరి! వాటి ఘుమఘుమల సంబరం అంతా ఇంతా కాదు. ఆ తోటలో, ఆ బాటలో ఉన్న ప్రతి మొక్కా పూవుగట్టి ఉంటే, ఇంటి ముంగిట ఉన్న  మందారువు మాత్రం బోసిపోయింది.

"తీరైన ఇల్లు.. ఎవరిదో!"
"ఏమోనమ్మీ, బావుంది కదూ! ఆ పక్కగా పక్షులకు ఎంత అందమైన గూడు కట్టారో చూడు. వెళ్ళి పలకరిద్దామా ఈ ఇంటి శారికని?"
"వెళ్దాం వెళ్దాం. ఇటు చూసావూ.. నెమిలి ఉందిక్కడ చూరుకింద."
"ఇంత ముసురుపట్టి ఉరుముతుంటే దిగాలుగా కూర్చుందేం పాపం! క్రేంకరించి ఆడాలి కానీ!"
"ఏమో మరీ.. ఆహా ఎంత బావుందీ వాతావరణం! సృష్టిలో ఏ కాలానికా కాలమే రమ్యంగా ఉంటుందిలే!"
"ఊ.. ఆహ్లాదకరమైన పరిమళం! ధరణీపరాగమో.. కేతకీ సుగంధమో!"
" ఆ దారంతా బారులు బారులుగా మొగలి పొదలూ, మొల్ల గుబురులూ ఎవరో తీర్చి నిలబెట్టినట్టు ఎంత పరిమళం వెదజల్లుతున్నాయో చూడు."
"చినుకుల సంగీతానికి, ఉరుముల తాళానికీ ఈ నెమలి కనుక ఆడిందా.. అప్పుడు కదా సంపూర్ణమవుతుందీ మునిమాపు!"
"అవునవును!"
"ఇంతకీ ఈ వీట ఎవరూ లేనట్టుందే! అలికిడి లేదూ.." తొంగి చూసాడు గొరవంక.

శయ్యపై వాలి ఉందామె! గూటిలోని పెంపుడు గొరవంక కలకలం వినబడిందింతలో..  లేచి బయటకు వచ్చి చూసింది. పడమటిగాలి రివ్వున వీచి ఆమె ముంగురులను చెదరగొట్టింది. నడిచి వస్తున్న యజమానురాలిని చూసి మయూరం లేచి దగ్గరకు చేరింది. ముంగాళ్ళ మీద నిలిచి దానిని సవరించిందామె. మెరుపు వెలుగులో అవ్యక్తంగా కనిపిస్తున్న ఆమె సామాన్యమైన సౌందర్యవతి కాదని గోరువంకలకు అర్ధమయ్యింది. నీలి చీరెలో, పొందికైన అవయవ సౌష్టవంతో, తెగబారెడు నీలాల కురులు జారుముడి వేసి, తగుమాత్రపు అలంకరణతో లక్షణంగా ఉందా ఇంతి. విసురుగా వీచిన ఈదురు గాలికి ఓరగా తెరుచుకున్న తలుపులోంచి, బయటకు చొచ్చుకొచ్చిన దీపకాంతి ఆమెను మరింత స్పష్టపరిచింది. చెక్కుటద్దాల ప్రతిఫలిస్తున్న దీపపు వెలుగులు ఆమె ముద్దులమోమును మరింత నిగ్గులుదేఱ్చాయి. ఆమె ముక్కు సంపెగ, ఛాయ చెంగలువ, సోయగం మొల్ల, పరిమళం గొజ్జంగి..గుత్తంగా వానకారు పనుపున పెరిగి పెద్దైన గారాల పూబోణిలా ఉందామె.

చూరు కింద నిలచి వర్షపు ధాటిని అంచనా వేస్తూ నెమలితో మాటలాడింది. "మయూరీ.. ఇంత ముసురుపట్టిందేమే! చీకటికి తోడు ఈ వర్షం.. ఏవిటోలా ఉందే! వారు గుర్తొస్తున్నారు. ఇలాంటి మేఘవేళ ఉరమగానే బెదిరి వారి కౌగిట చేరినపుడు, భయం టక్కున తీసిపారేసినట్టు పోయేది కదూ! "ఉరిమితే బెదిరే పిల్లవి. ఒంటరివేళల వాన పడితేనో!" అనడిగేవారు నన్ను దగ్గరకు పొదువుకుంటూ.  ఏం చెప్పేదాన్నో తెలుసా! "ఉరుము కంటే ముందే వచ్చే మెరుపు చూడగానే మీరే నా చెంత నిలుస్తారు. ప్రేమేం కాదులెండి. నా భయాన్ని ఆటపట్టించడం మీకు సరదా కదూ!" అని. "నీకేం తెలుసూ.. ఆ బెదురుకళ్ళలో మెరిసే మెరుపెంత మనోహరమో!" అంటూ నన్నే చూస్తున్న ఆ కళ్ళు.. ఆ ననతూపు చూపులు. గుర్తొస్తున్నాయే మయూరమా! ఏడుపొస్తోంది. ఆ ఒంటరి రేయి రానే వచ్చింది. జడివాన కూడింది. మనసంతా దిగులు దిగులుగా ఉంది. నిజం చెప్పూ..  నీకూ అంతేగా! నిన్ను చేరదీసే యజమాని వీట లేడని పురి విప్పి ఆడక నీ సహజ లక్షణాన్ని కూడా పక్కన పెట్టావు. ఎంత ప్రేమ నీది!" ఆమె మాటలు వింటూ మూగగా చూస్తున్న మయూరం ఆమె పాదాలను రాసుకుంటూ వెనుదిరిగి ఓ మూలచేరి కూర్చుంది. దానిని చూసి నిట్టూర్చి పెంపుడు గువ్వ గూటి వైపు కదిలింది.

గోలగోలగా ఏవేవో పలుకుతున్న శారికను చేతిమీదికి తీసుకుంది. నెమ్మదించిన గోరువంకను మునివేళ్ళతో సవరిస్తూ.. "ఏమయిందే శారికా.. వర్షమేగా! భయమెందుకూ..? హ్హు.. నీకు చెప్తున్నానా నేను! ఈ చల్లని వేళ ఆ ఉయ్యాలలో జంటగా వెచ్చవెచ్చగా కూర్చుని ఆ కొండమీదనుండి దూకుతున్న వాగుల ధ్వని వింటూ, మయూరి నడకలను.. పురివిప్పి ఆడే ఆ వయారాన్నీ చూసి ఆనందిస్తూ, చూరు నుండి ధారలుగా నేలచేరుతున్న నీలి నీటిదారాలను లెక్కబెడుతూ.. ఇందాకా కొంగలబారులెలా వెళ్ళాయో తలుచుకుని  ఊసులాడుతూ, కాస్త తెరిపివ్వగానే  చెంగల్వదండలు కూర్చుకుని మార్చుకుని.. అరతడిసిన వొళ్ళారబెట్టుకుంటూ.. గూట్లోంచి ఊసులాడుతున్న నిన్ను చూసి నవ్వుకుంటూ.. దీపపు వెలుగులో  నిశి వేళను జమిలిగా ఆస్వాదించేవాళ్ళం కదూ! ప్చ్.. ఇలా ఒంటరిగా గడిపే రేయి వస్తుందని.. దూరదేశానున్న ఆతని తలపులే ఇంతలా వేధిస్తాయనీ  ఊహించనేలేదు సుమా!" దిగులుగా చెప్పింది. శారిక కువకువలాడుతూ తన గూట్లోకి వెళ్ళిపోయింది. తనకు నవ్వులూ, కబుర్లూ నేర్పే యజమానురాలు ఇలా బేలగా మాట్లాడితే దానికి నచ్చలేదు.

ఎడతెగని వర్షధారలు పెంచేస్తున్న గుబులు తీర్చుకునేదారి ఆమెకు తోచలేదు. అటూఇటూ పచార్లు చేసింది. లోపలికి నడిచి శయ్య మీద చేరింది. కళ్ళు మూసుకుంది. అటుఇటు పొర్లింది.  అతని కబుర్లకి నేపధ్యంలో వినిపించే వర్షపు సంగీతం ఎంత మత్తుగా ఉండేదో! ఇప్పుడేంటింతలా వేధిస్తోందీ.. అని విసుక్కుంది. చలి ఆమెను వణికించ ప్రయత్నించి విఫలమై గదిలోంచి బయటకు పోయింది. రాని నిద్రని ఆహ్వానించి విసిగి మంచపు చివర కూర్చుని ఆలోచించసాగింది. ఒళ్ళంతా కమ్మేస్తున్న విరహం.. ఆతని తలపులు మరిమరి గుర్తొచ్చి ముంచేస్తున్న దుఃఖం. శయ్య పక్కనే ఉన్న చల్లని పన్నీరు తీసి జల్లుకుంది. ఆ చల్లదనానికి కాస్త శమన కలుగుతుందేమో అని భ్రమపడినంత సేపు పట్టలేదు.. పన్నీరు ఆవిరై.. గాలిలో ఆ పరిమళం కలిసి ఆమెను మరింత రగిలిపోయేలా చేయసాగింది. కర్పూరపరాగపు చల్లదనానికి ఆశపడింది. మేన రాసుకుంది. ఆమె ఒంటి తాపానికి ఆ సుకుమారమైన పుప్పొడి ఎప్పుడు మాయమైపోయిందో తెలియరాలేదు.

లేచి వీధిలోకి వచ్చి చూసింది. "ఏ దేవతలో కరుణించి శ్రీవారిని ఇంటి ముంగిట నిలబెడితే.. పరుగున వెళ్ళి కౌగిట వాలిపోతే.. ఎంత బావుంటుంది.." అనే వెర్రి ఆశ రగిలి వగచింది. మౌనంగా తలవాల్చి నిలచిన మందారతరువును చూడగానే ఆమె దుఃఖం మరింత పెరిగిపోయింది. సాయంవేళ ఆ మందారపు చెంతనే నిలిచి ఎదురుచూస్తున్న తనను చూసి నవ్వుతూ వచ్చి హత్తుకునే అతని సామీప్యసుఖం.. ఇంకా ఎంత దూరాన ఉందో! ఈ నిరీక్షణలెంతసేపో! తలపులు ప్రయాణించినంత సులువుగా తనువులు సైతం వెళ్ళగలిగే ఏ మాయో తెలియకూడదూ విరహాన వేగే వారికి! ఏ బెంగా తెలియనివ్వని మత్తు నిద్దరైనా రాకూడదూ ఆతనొచ్చేవరకూ..!

"అటు చూడ వీటి ముంగిటను మౌనమ్ముగా
తల వాలిచి మన మందార తరువు!
పురి విప్పదు మన పెంపుడు మయూరమ్ము ది
గులు చెంది దిక్కు దిక్కులకు చూచు!
సారెసారెకు మన శారిక  పలవించు
కలవరపడి ఏదొ పలకబోవు!
ఏలాగు నీ మేఘవేళ ఒంటరి రేల
ప్రాణేశ్వరు ప్రవాసి బాసి" యనుచు

చల్లుకొను మేన చలువ గొజ్జంగి నీరు;
గప్పుకొనును కప్పురము తోడి పుప్పొడులను;
పొరలు సెజ్జ, లేచి మరల నొరుగు సుంత;
పొగులు ప్రోషిత భర్తృక మగని కొరకు.

"చూసావూ.. మనకి మనోహరంగా తోచిన వర్షపురాత్రి, ఈ విరహిణికి ఎంత వెతలరేయో కదూ! ఇంకా ఏ సముద్రాలు దాటి ఏనాటికొచ్చేనో ఈమె ప్రాణవల్లభుడు! " కురుస్తున్న వర్షాన్ని, వేగివేసారుతున్న ఆమెనూ మార్చి చూస్తూ గోరువంకలు నిట్టూర్చాయి.